“Het ergste is dat mijn Alain zo alleen is gestorven. Ik had zo graag bij hem willen zijn, hem willen vasthouden, troosten. Willen horen wat er aan de hand was. Nog steeds denk ik dat ik hem ' als ik hem gesproken had , had kunnen helpen Maar hij is helemaal alleen gegaan. Dat vind ik zo verschrikkelijk, ook voor hem. Hoe eenzaam moet hij op dat moment wel niet geweest zijn? Ik heb er moeite mee dat er geen antwoorden zijn op mijn vragen.” Tranen lopen over mijn wangen nog steeds als vader van deze geweldige zoon die er ineens niet meer is. Alain de "gozer " , zo populair steeds bij zijn vrienden, zo geliefd bij zijn familie, stapte ineens zomaar uit het leven. Erover praten met mensen in de omgeving lukt nauwelijks. Daarom heeft zijn zus Chantal deze side in t leven geroepen om met vrienden troost te zoeken. En naar manieren om ons zelf staande te houden in deze barre tijden.

Het zijn nog steeds heftige gevoelens die dit verlies met zich meebrengt. Ook het taboe op praten over depressie en over zelfdoding in deze samenleving. Over mensen uit de omgeving die allerlei oordelen hebben over de manier waarop iemand is overleden, en eigenlijk nooit meer herinneringen ophalen aan gelukkiger tijden. “Maar voor mij is het helder dat Alain bewust een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Dat maakt het soms heel lastig om elkaar te steunen. Ik kan t nog steeds niet accepteren ... maar met het het respecteren van zijn beslissing heb ik genoegen te nemen al ben ik nog steeds heel verdrietig.”