Gastenboek – Alain Rogier Lübbers

260 berichten.

hein heeft geschreven op 28 jul 2006 om 15:13

Geen dag gaat voorbij ,dat je niet in mijn gedachten bent.Binnenkort is je grafmonument klaar.Heeft lang geduurd,maar dat komt doordat we iets speciaals voor jou wilden.Jij kerel was ook zo speciaal. Ik heb vacantie genomen,weer eens denk ik aan je woorden-denk aan je zelf - nu dat doe ik nu.Neemt niet weg dat bij al dit soort handelingen ik aan je moet denken.Je was en bent ook nu nog steeds mijn steun en toeverlaat , dat wist je en weet je,toch onbegrijpelijk jouw keuze ons leven te verlaten.Hoop toch zo Alain je eens weer te zien en je te omarmen.

Chantal heeft geschreven op 23 jul 2006 om 11:09

Ik mis je. Het blijft onbegrijpelijk voor me dat je er niet meer bent. Iedere dag weer. Ik troost me met de gedachte dat we elkaar ooit weer terug zullen zien, ik voel dat dat zo is, soms voel ik je om me heen, of toch niet? Ik hou van je en denk heel vaak aan je liee schat. Dikke kuzz!

Ed heeft geschreven op 13 jul 2006 om 06:54

Druk bezig met het werk daarnaast, het opzetten van een telefonie server en service. Een nieuw project. En toch ook weer oud. We zouden dit samen doen, samen opzetten. Ik werk inmiddels al iets meer dan een jaar bij je vader en jou. Toch mis ik het om dit met zijn drieen te doen. Hoezeer je computers ook kon verafschuwen het bleef geweldig om met je samen te werken en te zijn. Net als vroeger een zaterdag werken jij bezig met de boekhouding en ik met het netwerk/servers. Onder tussen ideeen uitwisselen en gewoon kletsen. Samen een pizza eten of een broodje bal van de Berehap.

Met jou in mijn gedachten probeer ik door te zetten. Dit tot een succes te maken in herinnering aan jou.

sylvana heeft geschreven op 05 jul 2006 om 20:54

nog steeds een raar idee dat ik je in dit leven niet weer zal zien....Ik mis je ontzettend en hou van je

Manon heeft geschreven op 17 jun 2006 om 16:26

Midden in 't leven
nog zoveel te geven
Idee en plannen te over
in een keer voorbij
Voor mij was je een kei
enig in je soort
Ik zet mijn leven met jou
in mijn gedachten voort
Liefs je zusje

....... heeft geschreven op 16 jun 2006 om 11:01

??ik mis je hier?..het is stil?..en leeg?..vrijdag met z?n
twee?n de boel runnen??.nu alleen???..where?d you go.........
we zouden samen nog een lange weg begaan?.ik probeer?..en ga
zonder je verder??je huis?..mijn huis?..ik voel je om me heen?.
steun me?..help me?..wijs me?..het doet nog steeds pijn afscheid te
nemen?.waarom??alain?.ik denk aan je

Vivian heeft geschreven op 05 jun 2006 om 22:18

Lieve Alain,
Vandaag is het een jaar geleden dat wij in Limburg het bericht ontvingen dat jij niet meer verder wilde.
Pinkpop en tweede pinksterdag is onlosmakelijk verbonden met jouw afscheid. Twee jaar geleden was je er nog bij...ben je bij je tante nog even een kop koffie gaan doen....onder de blubber en ijskoud belde je 's ochtends om 7 uur, waar woonde ze nu ook weer...
Racoon speelde zondag: every day I miss you more...Volgens mij zongen ze over jou....

Chantal heeft geschreven op 04 jun 2006 om 19:33

Hai lieve Alain, ik heb zo vaak aan je gedacht in Turkije. Er waren mooie gedachten, maar ik heb ook veel verdriet gehad, mijn gedachten werden ook niet afgeleid door werk, dat is het nadeel van vakantie. Wanneer zie ik je weer, het duurt me al veel te lang lieverd!

Maike heeft geschreven op 29 mei 2006 om 09:57

Gisteren heb ik plotseling aan je moeten denken. Eug?ne was jarig. Hij werd 22 jaar. Ik zie jullie nog samen op de grond liggen. Twee flinke baby's. Twee kleuters en langzaam volwassen worden. Twee verschillende karakters en toch veel hetzelfde.
Nu een jaar later nog steeds waarom.

Chantal heeft geschreven op 20 mei 2006 om 15:03

Maandag gaan we naar Turkije. De laatste keer dat ik daar was, was jij er ook bij. De eerste nacht heb je in de badkamer geslapen omdat Alie zo snurkte, de volgende avond sleeptje je het matras gewoon bij ons op de kamer en bleef er de rest van de week ook slapen. We hebben het erg leuk gehad, vooral toen bleek dat die tukse man toch nederlands verstond nadat ik geiteneuker riep...oeps. Nu ga ik alleen met Arno naar Turkije en zal je alleen in mijn gedachten meegaan.

sylvana heeft geschreven op 17 mei 2006 om 15:44

Tjah....Gister was het een jaar geleden....Moelijk te bevatten, het lijkt nog maar zo kort geleden. Het is erg moeilijk...Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk en soms kan ik wel schreeuwen van woede en verdriet dat je er niet meer bent. Soms denk ik dat alles 1 grote boze droom is en dan zie ik dezelfde auto rijden of iemand met dezelfde postuur en dat maakt me gek, dan denk ik zie je wel het is allemaal 1 grote boze droom, maar helaas is dat niet de werkelijkheid. Ik mis je zo erg, zelfs de dingen waar ik zo boos om kon worden hahah!! Dat je me altijd midden in de nacht belde om ff mede te delen dat je ging slapen en dat je weer genoeg hertog jannetjes had gedronken... En dan gewoon net zolang door bellen zodat ik dan wel opnam haha want ik drukte je dan weg als ik sliep... Je had dan zoveel lol erom dat je me dat moest vertellen en dan was het ook weer goed en kon ik weer verder gaan slapen.... Zelfs dat mis ik.... Ik mis gewoon alles aan je het is te veel om op te noemen... Alain ik hou van je en je zult altijd dat bijzondere plekje in mijn hart houden!!!!! Dikke kus8-0

hein heeft geschreven op 17 mei 2006 om 13:41

Gisteren op het Oeverse Bos geweest.Een jaar geleden nog steeds , als was het gisteren.Gisteren was je er nog, met je energie een rots in de branding voor mij , je vader die je altijd Hein noemde.Gisteren is het voor mij wat betreft alle herinneringen die ik aan je heb.Ik wou dat het geen gisteren was.Vandaag bleef mijn horloge - terwijl de tijd doortikte - staan op 16 mei.Toch een teken voor morgen.Die dag die ooit komt en waarop ik je kan omhelzen en weer zeggen hoeveel ik van je hou.Ik mis je , we missen je allemaal.

Chantal heeft geschreven op 14 mei 2006 om 18:10

Nooit meer met je lachen, nooit meer met je ouwehoeren, nooit meer met je stoeien, nooit meer met je discussi?ren, nooit meer je haar door de war doen, je nooit meer klieren, nooit meer een sigaartje met je roken, nooit meer gek met je doen, nooit meer langskomen voor de koffie, nooit meer mee-eten, nooit meer een biertje komen drinken, nooit meer.... lieve Alain, ik mis je nog steeds waanzinnig en vind het nog elke dag even moeilijk om te beseffen dat al die dingen nooit meer zullen gebeuren, het enige wat altijd blijft, is dat ik onwijs veel om je geef, trots op je ben voor alles wat je gedaan hebt en trots om wie je was, mijn lieve broertje die gewoon een topper was en ik zal altijd van je blijven houden. Nooit meer zal ik je loslaten, nooit meer zal je uit mijn herinnering en mijn gedachten verdwijnen, voor altijd in mijn hart!

D. heeft geschreven op 10 mei 2006 om 22:06

Bijna een jaar geleden en toch blijven we je lach missen. 1 Jaar zonder Alain, wat ging de klok langzaam dit jaar... Nooit vergeten. Je altijd blijvende humor, vriendschap, en gedachtes aan jou, blijven altijd in ons hart.

Alain, Together we STILL Stand..

Ouders, Familie en overige vrienden van Alain. Veel sterkte in deze komende tijd.

East Front Emmen & South Side Emmen,
Never walk alone..

Manon heeft geschreven op 10 mei 2006 om 16:28

Het is alweer bijna een jaar geleden en toch voeld dat niet zo. Soms ben ik boos en soms weer heel verdrietig, maar ook moet ik weleens lachen als ik aan je denk. Het is net of het juist zwaarder wordt hoe meer tijd er over heen gaat... Ik dacht dat het juist minder zou worden. Meestal als ik alleen in de auto zit praat ik tegen je, dat zal je vast wel merken en dan soms voel ik ineens een brok in mijn keel, dat er uit moet. Ik vind dat zo'n raar gevoel en dan barst ik vaak in tranen uit. Maar dan probeer ik weer aan de leuke dingen te denken en dan voel ik ineens een warme vlaag door me heen gaan en dan weet ik dat jij er bent om me te troosten.
Laatst logeerde ik bij Chantal en ik moest in bed zo huilen, omdat ik niet begreep waarom je niet bent gebleven om je nichtje te zien opgroeien. Het was net of je daar was, ik weet dat je over ons allen waakt en in het bijzonder over haar.
Ik mis je, steeds meer, laat je nog eens zien! Dikke kuzz van je zus.

Bertien heeft geschreven op 05 mei 2006 om 10:19

Lieve familie van Alain,

Wat verdrietig dat jullie zo vroeg al afscheid moesten nemen van Alain, nu bijna een jaar geleden. Heel veel sterkte gewenst. Ik verloor ruim 3 jaar geleden mijn grote liefde William Linger*. Je leert verder te gaan met het leven maar het verdriet gaat nooit meer over.

Veel liefs, Bertien

www.williamlinger.com

hein heeft geschreven op 25 apr 2006 om 20:13

alain , gelukkig voel ik nog steeds jou om me heen.Jou eigenlijk in me.Je voortdurende zorg dat ik het kalmer aan moest doen.Je uitroepen dat ik wat meer aan me zelf moet denken en wat vaker nee dien te zeggen op hulp kreten van anderen.Dat lukt echter bij lane nog niet.Toch voel ik je voortdurende zorg, geen moment ben je bij me vandaan.Tuurlijk ook ik heb vaak gedachten , zoals heb ik dat ooit wel tegen je gezegd of had ik dit of dat, maar dan helpt het om toch hardop tegen je te praten terwijl ik mijn auto ergens hen stuur.Ik kom geregeld mensen tegen die het niet kunnen vatten dat je er niet bent.Dan zeg ik , Alain is altijd heel dicht bij me en dat zul je ook altijd blijven.Hein

Caroline heeft geschreven op 10 apr 2006 om 12:34

Beste familie
Heel veel sterkte bij het verlies van Alain ik weet dat zoiets niet te beschrijven valt.Maar jullie zijn je zoon kwijt net als ik mijn zoon kwijt ben dus ik kan het verdriet goed begrijpen.
Caroline ma van steven*http://members.lycos.nl/stevenderoo

sylvana heeft geschreven op 07 apr 2006 om 14:58

Ze zeggen altijd dat het slijt, maar waarom wordt het alleen maar erger?? Alain ik mis je zo!!! Het leven gaat door zeggen ze ook, maar bij mij staat het nog steeds stil, ik hoop dat je het daar goed hebt, maar het liefst haal ik je terug!!! Ik hou van je

Chantal heeft geschreven op 22 mrt 2006 om 21:08

Verward, verdrietig en verbijsterd blijf ik achter. Na al die maanden is de pijn niet zachter. Jij wilde niet meer leven, verkoos om alles achter je te laten. Je kon de pijn en eenzaamheid niet dragen en koos ervoor om er met niemand over te praten. Je liet je omgeving niets merken, worstelde alleen met die ondragelijke pijn. Weken, maanden, misschien al wel enkele jaren. Nooit zal ik het weten, hierin zal ik me moeten bedaren. Alleen in mijn gedachten kan ik nu nog met je praten, en er is nog zoveel te zeggen. Maar niemand, ook jij niet, zal mijn woorden weerleggen. Ik had zo graag dat je een andere weg was ingeslaan, niet die doodlopende straat, maar de weg van de pijn. Dan had ik je geholpen de pijn te dragen en lieve, allerliefste broer...dan zou je er misschien nog zijn.

8-0 8-0 8-0 8-0 Je bent voor altijd in mijn hart8-0

Schrijf een nieuw bericht voor het Gastenboek